تنهايي سر به فلک کشيده

بسم الله الرحمن الرحيم

نود و پنج ، دست هايش را گذاشت بيخ گلويمان ،

بيخ گلوي همه مان ...

نود و پنجي که آمدنش را خيلي هامان نود و قلبي تعبير کرده بوديم که قلبش درست واروونه شده بود تا جا خوش کند ميان سفره هاي دلمان ...

نود و پنج ، بي رحم بود ...

نود و پنج با ظاهر مهربان و عاشقانه اش آمد تا عاشقانه هامان را تا هميشه جاودان کند و داغ يک دل سير نگاه خيره مانده به چشم هايش را در دل هامان بگذارد ..

نود و قلب ، قلب هامان را فشرد ، درست دست هايش را دراز کرد ، گره شان زد ميان نفس نفس هايي که در ميان هرکدام دوستت دارمي نهفته بود ...

اين چه سري است ؟!

اين چه سري است که ...

شايد تمام اين مدت ميان واژه ها تقلا کردن و در نهايت محکوم به سکوت ماندن ، تمام اين مدت لال بودن قلم به پاس اين ثانيه ها بود ...

ثانيه هايي که بناست اين قلم ز بغض کاغذي را دريا کند ...

بگيرد دلش ، بگيرد دلم ، بگيرد ز ما تمام ثانيه هاي با هم بودنمان را  ...

تمام بار هايي که ديده بودمش ، شايد در همين پنج جا خوش کرده کنار نود و قلب ، خلاصه نشود ..

آري ...

کمتر بود از انگشتان يک دست لکن ...

فرصت ها ، کوتاهند ...

دردناک ...

و چون گذشتن ابري باران زا ، دلگير ...

قرار بود اين تابستان به زير پايش جا خوش کنم و در سايه سار رحمتي گسترانده درس پس دهم لکن ...

دلم آرام نمي ماند ...

مادرم هميشه تعريف مي کرد بارداري من ، آن هم بعد از سيزده سال آزگار آن هم با نذر و نياز درست در زماني بود که پيش ايشان درس پس ميداده ...

بارداريم ، اولين چشم گشودنم به اين دنيا ....

مادرم هميشه مي گفت تو دختر اويي ...

من بچه ي تمام صرف و نحو ها بودم ،

بچه ي نهايه 

فرزند کفايه 

فرزند خيارات ...

فرزند تمام ...

گمانم دومين ديدار بود ...

گمانم دومين ديدار بود که بغض ، گلويم را فشرد ...

هواي اشک کردم ...

زير پايشان باريدم و باريدم و باريدم

تنها بوديم 

با من باريدند ...

پا به پاي من ...

کاش مي شد

فقط يکبار

فقط يکبار ..

فقط يکبار ديگر دست بگيرم به دست هاي پر مهرشان

ببويم

ببوسم ...

کاش مي شد اين تسليت بر جان من باشد

کاش اين انالله من بود ...

کاش ...

ـــ

نود و پنج ، سال تنها تر شدنمان بود

خيلي تنها تر ..

و جان اين واژه هاي آشفته آرام نمي ماند ! 

دعا کنيد ... 

#س_شيرين_فرد